وقتی از امید سخن می‌گوییم، مراد یک حس ساده و لحظه‌ای نیست. امید یک نیروی راهبردی و تمدن‌ساز است؛ نیرویی که می‌تواند ملت را از دشوارترین بن‌بست‌ها عبور دهد و آینده‌ای روشن بسازد.
۱. امید، رمز عبور از میدان‌های سخت
اگر به تجربه انقلاب نگاه کنیم، در هر بزنگاهی که امید در دل مردم زنده بوده، پیروزی رقم خورده است:
در دوران مبارزه با رژیم طاغوت، امید به تغییر بود که مردم را به خیابان آورد.
در دفاع مقدس، وقتی بسیاری از تحلیلگران پایان انقلاب را حتمی می‌دانستند، این امید بود که رزمندگان را به ایستادگی کشاند.
در عرصه علم و فناوری، اگر جوانان ایرانی به آینده امید نداشتند، هیچ‌وقت نمی‌توانستند در اوج تحریم‌ها به فناوری هسته‌ای، نانو و بیوتکنولوژی دست یابند.
رهبر انقلاب بارها تأکید کرده‌اند: «هیچ ملتی بدون امید به آینده نمی‌تواند گامی بلند بردارد.»
۲. دشمنی با امید
یکی از میدان‌های اصلی دشمنان ملت ایران، جنگ برای گرفتن امید است. بمباران رسانه‌ای دشمن همیشه دو پیام اصلی دارد:
۱، «نمی‌توانید»
۲، «آینده‌ای در کار نیست»
هدف این پیام‌ها خاموش کردن موتور حرکت ملت است. باید توجه داشت که هر وقت احساس کردیم ناامیدی در حال گسترش است، قطعا دشمن در آنجا فعال شده است.
۳. سرچشمه‌های امید
رهبر معظم انقلاب دو سرچشمه بنیادین برای امید معرفی می‌کنند:
اول – خودباوری ملی: باور به استعدادهای درخشان جوانان ایرانی. ایشان بارها گفته‌اند که کشور ما از نیروی انسانی جوان، مؤمن و باهوش سرشار است و همین سرمایه، رمز پیروزی است.
دوم – اعتماد به وعده الهی: قرآن می‌فرماید إِن تَنصُرُوا اللَّهَ یَنصُرْکُمْ؛ اگر در راه حق قدم بردارید، نصرت الهی قطعی است. این ایمان، امیدی پایدار و شکست‌ناپذیر می‌آفریند.
۴. امید؛ تکلیف جوان مؤمن انقلابی
امید داشتن فقط یک حالت روحی نیست؛ بلکه یک وظیفه انقلابی است. جوانی که به آینده امیدوار است، خودش حرکت می‌کند و دیگران را هم به حرکت می‌آورد. رهبر معظم انقلاب در بیانیه گام دوم به صراحت خطاب به جوانان می‌فرمایند: «امید به آینده را از دست ندهید؛ آینده از آنِ شماست.» امید، چراغی است که مسیر ملت را روشن می‌کند و آینده تمدن نوین اسلامی را ممکن می‌سازد. حفظ و تقویت این امید، وظیفه فردی و جمعی ماست. همان‌طور که ناامیدی ابزار دشمن است، امیدآفرینی بزرگ‌ترین خدمت یک جوان مؤمن به انقلاب است.
