هم‌افزایی خودسازی و حرکت جمعی در گفتمان‌سازی در فرآیند ایجاد تغییرات اجتماعی، یکی از باورهای رایج این است که فرد باید ابتدا به خودسازی و بهبود فردی برسد تا بتواند در جامعه تأثیرگذار باشد. این نگرش، به‌ویژه در مورد شخصیت‌های تأثیرگذار تاریخی، مانند امام خمینی (ره)، به‌طور گسترده‌ای مطرح می‌شود. برخی استدلال می‌کنند که امام خمینی (ره) پیش از آغاز انقلاب اسلامی، سال‌ها به خودسازی پرداخته و سپس اقدام به حرکت انقلابی کرده است. با این حال، این دیدگاه ممکن است نادیده‌گیرنده‌ی این واقعیت باشد که خودسازی و حرکت اجتماعی با گروه های کوچک نمی‌توانند به‌طور مستقل از یکدیگر عمل کنند. در واقع، خودسازی نه تنها یک فرآیند فردی است، بلکه بخشی از یک گفتمان اجتماعی بزرگ‌تر است که می‌تواند به تغییرات مثبت در جامعه منجر شود. گفتمان‌سازی به‌عنوان یک ابزار کلیدی در ایجاد تغییرات اجتماعی، نیازمند هم‌افزایی خودسازی و حرکت جمعی به همراه جریان گروهی است. وقتی افراد در یک جامعه به خودسازی می‌پردازند، این فرآیند می‌تواند به شکل‌گیری گفتمان‌های جدید و تحول‌آفرین منجر شود. این گفتمان‌ها، به نوبه خود، می‌توانند به حرکت‌های جمعی و اجتماعی دامن بزنند و به ایجاد تغییرات پایدار کمک کنند. حرکت جمعی، تقوا و خودسازی به‌عنوان اجزای مکمل یکدیگر، در یک جریان اجتماعی ، می‌توانند به نتایج مؤثری دست یابند. بی‌توجهی به هر یک از این عناصر می‌تواند منجر به نتایج معکوس و ناکامی در تحقق اهداف اجتماعی شود. بنابراین، برای ایجاد تغییرات پایدار و مؤثر، ضروری است که افراد به‌طور همزمان به خودسازی و گفتمان‌سازی جمعی توجه کنند. در نهایت، این یادداشت تأکید می‌کنم که برای دستیابی به تغییرات اجتماعی مطلوب، باید به هم‌افزایی این سه عنصر توجه ویژه‌ای داشت و از آن‌ها به‌عنوان ابزارهایی برای ایجاد حرکت انقلابی بهره برد.
